Gnawbone is de titel van het 2de solo album van de oorspronkelijk uit Indiana afkomstige gitarist Will Scott. Zijn eerste, Solo Electric Blues, dateert alweer van 2002 en werd gekenmerkt door een bluesy Mississippi Delta sound, waarbij ook een vergelijking met Kelly Joe Phelps om de hoek kwam kijken. Waar de naam Gnawbone precies vandaag komt is niet helemaal duidelijk, maar men vermoedt dat het een fonetische verbastering betreft van de Franse stad Narbonne. Will Scott heeft zijn compositorische hand in alle songs, echter niet allemaal voor 100 procent. De producer onder de illustere naam Preacher Boy is hiervoor medeverantwoordelijk, evenals het gros van de instrumenten. Vo- en muzikaal treffen we eveneens de in ons land beter bekende Jolie Holland aan.

Gnawbone kent een aantal mooie songs, waarvan Lazy Summertime erg opvallend is, maar bezit daarnaast ook een aantal markante, noem het moderne technische hooks, verstopt in songs die mij storen. Deze ietwat misplaatste vondsten, hoe summier ook aangebracht, vallen uiteindelijk teveel op, en zijn wat mij betreft een vreemde eend binnen dit genre. Onder de noemer alternatief wil ik het niet plaatsen, eerder gezocht. Het album begint uistekend, maar zakt na Country Soil steeds ietsjes meer in. Gnawbone blinkt nergens specifiek in uit, geen verheffend gitaarspel of iets dergelijks, doch slechts een ietwat dof groepsgeluid. Will Scott bezit overigens een prima soulvolle stem met veel groove die voornamelijk in de beat-rijke songs uitstekend tot zijn recht komt. Gnawbone is een leuk album, maar maakt als geheel een oneven indruk op mij. Van mij hadden ze iets dichter bij de basis mogen blijven, zonder “rare” productionele vondsten, dan was Gnawbone voor mij veel interessanter geweest. Misschien dat tijdsdruk een ongewenste impuls gaf, ik weet het niet, maar ik had meer van Will Scott’s album verwacht.